Konu: Birhan Keskin Şiirleri

Birhan Keskin - Zaman Şiiri

Şimdi, bir de buradan baktım sana
senden kaçırdığım
kedere boğduğum anlara.

...
Beni içine al artık
seni mutsuz kılan duyguyu
kırmak istiyorum.

...
Bir yerden aşağı,
çok aşağı düştüm
zaman:
solgun ve gri bir koridordu
orada çok üşüdüm.

Ağrı

O günden sonra kuracak güzel bir cümlem olmadı hiç

dünya için. Rüyalarım tüller ve silahlardan bu yana sisli.

Kıvrılıp giden dalgın bir yol, yolda eski bir taş,

Limanda bağlı bir tekne, yosunlu bir halat gibi durdum.

Uzağımda açık denizdi o yürüdü gitti.

Ben kıyıda ıssız bir ev, ince boğazda gıcırdayan tahta iskele,

iskelede bir lastik, az ilerde turuncu bir şamandıra,

İçimde kuzeyden bir hatıra aksiyle durgun suya vurdum.

Bir siyah beyaz kare içinde, hepsi hepsi bir hatıra işte

Bıraktın, unuttum, unutuldum.

Seni kırdığım yerden beni de kırdılar,

Ben hiçbir cümleyle ağlayamam artık seni.

Tespih


Pası belirgin bu demir bu gıcırdayan kapı; kapı hayali
Bu sokak, sokaktaki bu horoz nereden bu kedi
Bu üst üste duran ev hayalleri
Bu bu evlerden kuşlara silkelenen sofra bezleri
Bu yarısı sokakta dalgalanan tül
Bu tülü uzaktan yırtan sesler bu; vuuuu
Bu meydana çıkınca tartaklanmış meydan hayali
Hayalin içinde dolaşan başıboş adamlar bu
Bu hem kör hem sağır hem dilsiz
Sami Bu onun hançeresinde dinmeyen öksürük
Bu yetmiş yaşının yetmiş kahrıyla bakan adam
Bu saflığın en beyaz örtüsüyle camönü ninesi
Bu onun kemiğinin sızısı, ayağının ağrısı
Bu dünyayı ana avrat tespih eden şoför bu
Bu vardiyayı devralan öteki bıçkın
Bu ilahinin adaletini hatırlatan imam
Bu her baktığımızda ürperen nemli duvar
Bu meleye meleye yazıyı bekleyen meram
Bu rüya diye her gece her gece her gece sararmış tarlalar
Rüya diye bağın taşlı yolu bu
Bu muhtarın susuzluğu aha bu da muhtarın su bardağı bu
Bu bardağın üstündeki dantel örtüsü
Bu Gönül 'ün evi sabır çınlayan, çatısı örümcek
Bu duvarda unutulmuş tozlu karınca duası
Bu İsmet' in bahçesi bu top top güller plastik
Bu İsmet' in zıpır torun, prozaclı lastik
Bu o evler ki kahırdan büyümüş kalpleri
Odaları yoklukla genişler sofaya doğru
Ah bu benim kör şefkatim bu benim
Ah benim bir boşluğu yoklayan bu elim

Ne benim ellerim çalışkan eskisi gibi
Ne senin kalbin benimkiyle sıcak
Sevgilim sadece fakirlik
Her şeyi bir iken ayırmak.

Taşta saklandım ben yıllarca taşta
Bu yüzden anlamıyorsun öfkem nasıl sert
Nasıl taze, nasıl bozulmadı taşıdığım aşk
Ağır bir taşla yaşadım nasıl,
Beni esirgeyen taştı da öyle söküldü sabrım
Nasıl benzedim taşa, ya da taş bana nasıl, bilemezsin.

O büyük ve muazzam zamanda unuttum
Kanatlarım çok oldu üşüyor benim
Bu beyaz ıssızlıkta göğsüme düşüyor
Bu yüzden eğik boynum.
Bir kuşun anısı kalmış bende, saklı
Bundan gözlerimdeki kayalık,
İçimdeki serseri buzullar
Dürtme içimdeki narı
Üstümde beyaz gömlek var.

Dünya soğur, akşam serinlerken,
Benim sensiz sevinecek bir şeyim yok.
Kılı kırk yardım, altını üstüne getirdim,
Ve işte en geniş cümlem:

İçimi açtım sana.
İçini açmak için.

Soğuk Kazı

ey hayat dedikleri büyük kusur.
ey kimselere değişmediğim
ayrılığın neden bunca ağır?

hani adalet?
bir kasımdan öteki kasıma
bir yanım kör bir yanım sağır.

Sustum. Sustum. Sustum.
Bütün aşkların sonunda yaptığım gibi,
konuşmak hiçbir şeyi, hiçbir şeye ulaştırmıyordu.*
Biliyordum.