Olric
28.Ocak.2018, 00:05
KİRLİ BEYAZ...
***
Kirlettim hayatınızdaki tüm beyazları…
Beyazı olmayan bir hayat kaldı elinizde.
Bana numaramla seslenildiğinde, bildiğim hiçbir soruya parmak kaldırmadım.
Utandırdım tüm öğretmenlerimi…
Yarışlarda birinci gelenleri alkışlamadım hiç.
Hep ipi en son göğüsleyenleri aradı gözlerim.
Onların yüzlerinden okudum ben hayatı.
Önemli! bir insan olmak istemiyorum dedim, babama…
Önemsiz! küçük bir adam olmak istiyorum.
Başımda dikilerek, bana zorla yazdırdığınız tüm yazıları sildim defterlerimden…
Ruhunuz! bile duymadı.
Ve sizin resimlerinizi çizdim o defterlere.
Sonra onları da sildim.
Tüm tarih kitaplarını, soy ağaçlarını ateşe verdim.
Kimlikleriniz!gözlerimin önünde yandı…
İsimleriniz, cisimleriniz, unvanlarınız.
Ruhunuzla ayakta duramadınız, düştünüz.
Dizilerdeki kahramanlarınız da tutamadı sizi.
Biliyorum artık, gözlerinizle kurşuna dizdiğiniz insanların suçsuz olduğunu.
‘Biz’ diye başlayan cümleler kuran ‘’nezaket sahibi’’ bir Allah’a inanıyordunuz
Ama en sevdiğiniz cümleler ‘ben’ ile başlayan cümlelerdi.
Gözleriniz parlıyordu kendinizden bahsederken.
Ama öğrendim artık; bir çoğunuzun karanlıktan korktuğunu, bazı geceler ağladığınızı.
Tek başınıza kaldığınızda işlediğiniz tüm günahları da biliyorum.
Sonuncu gelenleri neden sevmediğinizi, yalanlarınızı kelimelerin içine sakladığınızı da öğrendim…
Ve biliyorum artık sizden daha zeki, daha iyi olan insanlara hep tereddüt ederek baktığınızı.
Melekleri incittiğinizi de yazacağım zaten mezar taşlarınıza…
Zaten fizik teorilerine inandığınız kadar bile inanmamıştınız onlara.
Mezarınızın başında yüksek sesle okuyacağım tüm bu yazdıklarımı.
Okurken ceketimin önünü iliklemeyeceğim.
Kederle kıvranacaksınız toprağın altında.
"Ama", "Lakin" demek isteyeceksiniz belki; "Ama" dinlemeyeceğim sizi..
Kandıramayacaksınız artık kimseyi.
Çünkü, önünüzden geçen liseli kızlara nasıl baktığınızı da görmüştüm.
Dilencilere para uzatırken yüzünüze düşen, acıma ifadesi içine saklamaya çalıştığınız kibri, küçümsemeyi de kaydetti gözlerim…
Eşlerinizi dövdüğünüzü, gücünüzün sadece onlara yetecek kadar olduğunu da biliyorum artık.
Allah’ı ve annenizi kendinizi yalnız, unutulmuş hissettiğiniz anlarda hatırladığınızı da…
Birazcık cesaretiniz olsa, birazcık; neler yapmayı istediğinizi de…
...
***
Kirlettim hayatınızdaki tüm beyazları…
Beyazı olmayan bir hayat kaldı elinizde.
Bana numaramla seslenildiğinde, bildiğim hiçbir soruya parmak kaldırmadım.
Utandırdım tüm öğretmenlerimi…
Yarışlarda birinci gelenleri alkışlamadım hiç.
Hep ipi en son göğüsleyenleri aradı gözlerim.
Onların yüzlerinden okudum ben hayatı.
Önemli! bir insan olmak istemiyorum dedim, babama…
Önemsiz! küçük bir adam olmak istiyorum.
Başımda dikilerek, bana zorla yazdırdığınız tüm yazıları sildim defterlerimden…
Ruhunuz! bile duymadı.
Ve sizin resimlerinizi çizdim o defterlere.
Sonra onları da sildim.
Tüm tarih kitaplarını, soy ağaçlarını ateşe verdim.
Kimlikleriniz!gözlerimin önünde yandı…
İsimleriniz, cisimleriniz, unvanlarınız.
Ruhunuzla ayakta duramadınız, düştünüz.
Dizilerdeki kahramanlarınız da tutamadı sizi.
Biliyorum artık, gözlerinizle kurşuna dizdiğiniz insanların suçsuz olduğunu.
‘Biz’ diye başlayan cümleler kuran ‘’nezaket sahibi’’ bir Allah’a inanıyordunuz
Ama en sevdiğiniz cümleler ‘ben’ ile başlayan cümlelerdi.
Gözleriniz parlıyordu kendinizden bahsederken.
Ama öğrendim artık; bir çoğunuzun karanlıktan korktuğunu, bazı geceler ağladığınızı.
Tek başınıza kaldığınızda işlediğiniz tüm günahları da biliyorum.
Sonuncu gelenleri neden sevmediğinizi, yalanlarınızı kelimelerin içine sakladığınızı da öğrendim…
Ve biliyorum artık sizden daha zeki, daha iyi olan insanlara hep tereddüt ederek baktığınızı.
Melekleri incittiğinizi de yazacağım zaten mezar taşlarınıza…
Zaten fizik teorilerine inandığınız kadar bile inanmamıştınız onlara.
Mezarınızın başında yüksek sesle okuyacağım tüm bu yazdıklarımı.
Okurken ceketimin önünü iliklemeyeceğim.
Kederle kıvranacaksınız toprağın altında.
"Ama", "Lakin" demek isteyeceksiniz belki; "Ama" dinlemeyeceğim sizi..
Kandıramayacaksınız artık kimseyi.
Çünkü, önünüzden geçen liseli kızlara nasıl baktığınızı da görmüştüm.
Dilencilere para uzatırken yüzünüze düşen, acıma ifadesi içine saklamaya çalıştığınız kibri, küçümsemeyi de kaydetti gözlerim…
Eşlerinizi dövdüğünüzü, gücünüzün sadece onlara yetecek kadar olduğunu da biliyorum artık.
Allah’ı ve annenizi kendinizi yalnız, unutulmuş hissettiğiniz anlarda hatırladığınızı da…
Birazcık cesaretiniz olsa, birazcık; neler yapmayı istediğinizi de…
...