AkyaziLi
29.Mart.2017, 04:10
http://www.pufterem.com/wp-content/uploads/2015/06/hamal.jpg
Rızkını sırtında ağır yük taşıyarak kazanan hamalın biri namazlarında dâima:
— Yâ Rabbi, bana ne vereceksen hayırlısını ver, bir ekmek de olsa hayırlısından ihsan eyle, diye dua ediyor*muş.
Adamın hep aynı duayı tekrarlaması, yanındakilerin dikkatini çekmiş. Nihayet biri, bir gün sormadan edeme*miş:
— Kardeşim, sen her namazdan sonra duada:
” Yâ Rabbi, bana ne vereceksen hayırlısını ver, bir ek*mek de olsa yine hayırlısından ihsan eyle” diye yalvarıyorsun. Ekmeğin hayırsızı da mı olur ki?
Hamal cevap vermiş:
— Birader, benim başıma geleni bir bilsen sen de aynı duayı tekrarlamaktan kendini alamazsın. Yanındakiler iyice meraklanmışlar:
— Neymiş başına gelen, anlat da biz de duyalım. Hamal, bakın, başıma ne geldi, diyerek başlamış anlatmaya:
— Ben ekmeğini sırtındaki ağır yüklerin altında inle*yerek kazanan bir insanım. Bir gün yine bir yokuş yuka*rı sırtımda ağır yükle çıkarken fena halde yorulduğum*dan sırtımdaki yükü yere indirdim. Alnımdan damlayan terleri silerken içimden bir feryad koptu, dedim ki: “Hey yâ Rabbi, yediğim ekmeği bana ne kadar da zor veriyor*sun. Ne olur, bu bir ekmeği şöyle oturduğum yerden ka*zanmayı ihsan eylesen de, böyle kan ter içinde kalmasam.
Tam bu dua ağzımdan çıkar çıkmaz, birden karşımda iki kişinin sille tokat dövüştüklerini gördüm. Dayanama*dım, aralarına girip ayırırken birinden yediğim bir yum*rukla yüzüm kan revan içinde kaldı, işte o sırada gelen polisler, beni de kavgacılardan biri zannederek doğruca hapse attılar.
Mahkemeye çıkıncaya kadar yattığım ha*piste her gün bana ekmek veriliyordu. Sırtüstü yattığım yerde ayağıma gelen bu ekmeği sıkıntı ve üzüntüden yiyemiyordum. Kendi kendime diyordum ki, işte ne sırtın*da yük taşıyorsun, ne de alnından öyle soğuk terler akı*yor. Sana oturduğun yerde bedavadan gelen ekmek. Zevkle yesen ya.. Ne var ki, dısarda çalışarak alın teriyle kazandığım o ekmek, hapiste ayağıma gelen bu bedava ekmekten çok daha huzur verici ve lezzetliydi.
O zaman anladım ki, ben yanlış dua etmişim. Oturduğum yerden bir ekmek ver demişim, ama hayırlısından ver dememi*şim. İşte o günden bu yana dualarımda isteğimi değiştir*dim. Rabbimden zahmetli de olsa hayırlısını, huzurlusu*nu vermesini niyaz ediyorum.
Rızkını sırtında ağır yük taşıyarak kazanan hamalın biri namazlarında dâima:
— Yâ Rabbi, bana ne vereceksen hayırlısını ver, bir ekmek de olsa hayırlısından ihsan eyle, diye dua ediyor*muş.
Adamın hep aynı duayı tekrarlaması, yanındakilerin dikkatini çekmiş. Nihayet biri, bir gün sormadan edeme*miş:
— Kardeşim, sen her namazdan sonra duada:
” Yâ Rabbi, bana ne vereceksen hayırlısını ver, bir ek*mek de olsa yine hayırlısından ihsan eyle” diye yalvarıyorsun. Ekmeğin hayırsızı da mı olur ki?
Hamal cevap vermiş:
— Birader, benim başıma geleni bir bilsen sen de aynı duayı tekrarlamaktan kendini alamazsın. Yanındakiler iyice meraklanmışlar:
— Neymiş başına gelen, anlat da biz de duyalım. Hamal, bakın, başıma ne geldi, diyerek başlamış anlatmaya:
— Ben ekmeğini sırtındaki ağır yüklerin altında inle*yerek kazanan bir insanım. Bir gün yine bir yokuş yuka*rı sırtımda ağır yükle çıkarken fena halde yorulduğum*dan sırtımdaki yükü yere indirdim. Alnımdan damlayan terleri silerken içimden bir feryad koptu, dedim ki: “Hey yâ Rabbi, yediğim ekmeği bana ne kadar da zor veriyor*sun. Ne olur, bu bir ekmeği şöyle oturduğum yerden ka*zanmayı ihsan eylesen de, böyle kan ter içinde kalmasam.
Tam bu dua ağzımdan çıkar çıkmaz, birden karşımda iki kişinin sille tokat dövüştüklerini gördüm. Dayanama*dım, aralarına girip ayırırken birinden yediğim bir yum*rukla yüzüm kan revan içinde kaldı, işte o sırada gelen polisler, beni de kavgacılardan biri zannederek doğruca hapse attılar.
Mahkemeye çıkıncaya kadar yattığım ha*piste her gün bana ekmek veriliyordu. Sırtüstü yattığım yerde ayağıma gelen bu ekmeği sıkıntı ve üzüntüden yiyemiyordum. Kendi kendime diyordum ki, işte ne sırtın*da yük taşıyorsun, ne de alnından öyle soğuk terler akı*yor. Sana oturduğun yerde bedavadan gelen ekmek. Zevkle yesen ya.. Ne var ki, dısarda çalışarak alın teriyle kazandığım o ekmek, hapiste ayağıma gelen bu bedava ekmekten çok daha huzur verici ve lezzetliydi.
O zaman anladım ki, ben yanlış dua etmişim. Oturduğum yerden bir ekmek ver demişim, ama hayırlısından ver dememi*şim. İşte o günden bu yana dualarımda isteğimi değiştir*dim. Rabbimden zahmetli de olsa hayırlısını, huzurlusu*nu vermesini niyaz ediyorum.